Πολεμοχαρές το όνομα, μπαρουτοκαπνισμένη η ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος στα πρώτα βήματα του νηπίου. Να γιατί το πνεύμα των αρειανών είναι συνυφασμένο με τη μαχητικότητα και τη διαρκή επιδίωξη της νίκης και του πρώτου.

Όταν η Θεσσαλονίκη ελευθερώθηκε, το διογκούμενο κύμα των ζωντανών νέων που ήθελαν την άθληση, ο άνεμος της ελευθερίας και η εξάπλωση του ποδοσφαίρου δημιουργούσαν ροπές με μαζικότητα και μεγάλη ένταση.

Η Αγία Τριάδα, που έφτανε μέχρι τη θάλασσα και είχε στην πλάτη της το Παπάφη, ήταν μια μεγάλη, η πιο μεγάλη ίσως, αστική γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Και όλοι τη ξέρουν σαν επικράτεια, στέκι και σπίτι του 'Αρεως. Κι όμως ο ένδοξος σύλλογος δεν είδε το φως της ζωής του εκεί.

Για τους Θεσσαλονικείς της εποχής καρδιά της πόλης ήταν η Καμάρα. Εκεί όπου βασίλευε το πνεύμα της "μπαγιατίλας" και της μακαριότητας, εκεί οι ανήσυχοι πρωτοπόροι θέλησαν να στήσουν την έδρα τους. Για τους Θεσσαλονικείς η Καμάρα ήταν ο ομφαλός της γης.

Αλλά υπήρχε κι ένας άλλος λόγος. Εκεί ήταν το κέντρο των "αντιπάλων" και χρειαζόταν μια πρόκληση προς αυτούς.

Οι νέοι είναι πάντα νέοι.

Τώρα έπρεπε, μετά τον τόπο και το όνομα, να διαλεχτούν τα χρώματα.

Και οι νέοι δεν ξέχασαν ότι μετά τη βασιλεύουσα η Θεσσαλονίκη ήταν πάντοτε η δεύτερη πολιτεία του Βυζαντίου. Και τα χρώματα που ήταν στα εμβλήματά της διαλέχτηκαν για τον Άρη. Το κίτρινο και το μαύρο.

Αν όμως στην Καμάρα βρέθηκε ένα δωματιάκι για την πρώτη στέγαση, έμενε το μεγάλο πρόβλημα, ένα πρόβλημα που βασάνισε χρόνια τον Άρη. Το πρόβλημα του γηπέδου.

Στου Χιρς υπήρχε ένα γήπεδο της Αλιάνς. Οι αρειανοί κατάφεραν να αποκτήσουν δικαιώματα χρήσης. Η λύση ήταν πρόχειρη και μέσα στα χαλάσματα της καμένης Θεσσαλονίκης και τους συμμαχικούς στρατώνες οι αρειανοί αναζητούσαν διαρκώς νέους χώρους, καλύτερους, που θα μπορούσαν να γίνουν και δικοί τους. Έτσι μετακόμισαν στο συνοικισμό Δόξας και αργότερα στον ανοιχτό χώρο Τράνσβααλ, εκεί που είναι σήμερα η συνοικία του Αγίου Φανουρίου.

Η μικρή ομάδα άρχισε να διογκώνεται. Και όσοι στην αρχή την πήραν αψήφιστα μπήκαν γρήγορα σε σκέψεις.

Στον πρώτο αγώνα που έγινε με τον Ηρακλή ο Άρης νίκησε με ένα γκολ του Σαλούστο που ήταν παράλληλα και παίκτης όπως όλοι σχεδόν οι ιδρυτές. Και ο 'Αρης μεγάλωνε. Μεγάλωνε και ο αριθμός των οπαδών του, μεγάλωναν και οι επιδιώξεις του.

Επίσημη δραστηριότητα φυσικά δεν μπορούσε να υπάρχει στα χρόνια εκείνα που όλοι φορούσαν το χακί, τα χρόνια των ατέλειωτων πολέμων. Δεν υπήρχαν πρωταθλήματα, δεν υπήρχαν γενικά αγώνες.

Υπήρχε όμως η ζωή του συλλόγου που τραβούσε το δρόμο της και που περίμενε την επιστροφή της ζωής στους κανονικούς της ρυθμούς για να δράσει.

Αυτονόητο είναι ότι οι πιο μαχητικοί αρειανοί είχαν τριπλή ιδιότητα. Ήταν ποδοσφαιριστές, μέλη και διοικούντες και τα προβλήματα τα οικονομικά τα έλυναν βάζοντας το χέρι στη μαθητική τσέπη τους.

Αλλά η αίγλη άρχισε να φέρνει οπαδούς κι αυτοί να προσφέρουν τη βοήθειά τους.

Ιστορικά θα μείνουν τα πρώτα στέκια που χρησιμοποιήθηκαν για αποδυτήρια και γραφεία.

Δύο συνεχόμενα πλινθόκτιστα δωμάτια στη Δόξα ήταν τα πρώτα. Αργότερα στου Χιρς πίσω από τη Βίλα Ίντα. Κατόπιν πίσω από το Ιταλικό μονοπώλιο γίνεται ο διαμοιρασμός μιας άνετης κατοικίας με 'Αγγλους στρατιώτες και τη σοσιαλιστική νεολαία. Τέλος το σπίτι του Κυδωνάκη στην οδό Μισραχή (Φλέμιγκ).

Μ' αυτή την υποδομή και μ' αυτό το πνεύμα της μάχης, της περηφάνιας και του πιστεύω στην ανωτερότητα ο 'Αρης άρχισε τη δεύτερη φάση της ζωής του, αμέσως μετά τη μικρασιατική καταστροφή, με μια νέα μάζα οπαδών, τους Σμυρνιούς, που κατά ένα περίεργο τρόπο, τον διάλεξαν για είδωλό τους.

Έτσι λοιπόν βρέθηκε ο 'Αρης πανέτοιμος στις παραμονές του πρώτου επίσημου πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης. Και φυσικά το κατέκτησε. Όπως κατέκτησε και το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα που έγινε πέντε χρόνια αργότερα.

Και ανεβαίνοντας τα σκαλιά των επιτυχιών βαφτίστηκε, απ' όλους τους Έλληνες "κίτρινη θύελλα" το 1932, χρονιά που πέτυχε ένα θρίαμβο ανεπανάληπτο για ελληνική ομάδα.

Ουσιαστικά η τριετία 1930-1933 ήταν η ανάδοχος.

Με την ακτινοβολία όχι απλώς του μεγάλου αλλά και του αναμφισβήτητα πρώτου, ο 'Αρης διογκώνεται και αγκαλιάζει όλες τις εκδηλώσεις του αθλητισμού. Φέρνει στη Θεσσαλονίκη τα πανελλήνια πρωταθλήματα πόλο και μπάσκετ ενώ στο στίβο δημιουργεί πρωταθλητές σαν τον Νούκα, τον Λεονταρίδη, τον Ματθαίου, τον Νάσιουτζικ, τον Παπαβασιλείου και άλλους.

Γι' αυτό η ιστορία του δεν είναι άλλη μια επάλληλη τοποθέτηση χρονολογιών. Είναι η εκμυστήρευση μιας ζωής που λάμπει, ενός θαύματος που το κατόρθωσαν ως αθλητές, ως παράγοντες, ως οπαδοί και φίλοι, άνθρωποι που είχαν ένα κοινό πιστεύω. Τον κιτρινόμαυρο θεό του πολέμου.

Κι' αυτή η πίστη είναι που τον κράτησε όρθιο κι όταν ήρθαν μέρες χαλεπές κι όταν μερικές φορές τα διοικητικά ηνία δεν κρατήθηκαν από χέρια τόσο στιβαρά όσο έπρεπε., κι όταν δημιουργήθηκαν συνθήκες νέες, όπως του "κρυφοεπαγγελματισμού", στις οποίες πολλοί αρειανοί, λόγω νοοτροπίας και πιστεύω άργησαν να εναρμονιστούν ή δεν τις παραδέχτηκαν ποτέ.

Κι ένας τομέας στον οποίο ο σύλλογος αδικήθηκε αλλά και στον οποίο έγιναν λάθη είναι του γηπέδου του.

Πολλές χρονιές, άστεγος, όταν έχασε το γήπεδο της Λεωφόρου Στρατού, στο οποίο είχε εγκατασταθεί από το 1926 μέχρι το 1939, κατόρθωσε να επιβιώσει παρ' όλο που αγωνιζόταν, κι όταν θεωρητικά ήταν γηπεδούχος, σε ξένα γήπεδα.

2000: Ο 'Αρης έκλεισε 86 χρόνια ζωής για την οποία οι οπαδοί του πρέπει να είναι περήφανοι.

Και δεν θα πρέπει να ξεχνούν ποτέ ότι είναι οι συνεχιστές της δράσης μιας χούφτας ανθρώπων που οραματίστηκαν ένα μεγάλο 'Αρη και τον έφτιαξαν. Ότι δεν πρέπει ποτέ να φανούν υποδεέστεροι των πρώτων.

Η διαδοχή είναι ένας νόμος της φύσης.
Η καλή διαδοχή είναι ο νόμος της επιβίωσης.

Και ο 'Αρης δεν θα πρέπει να ζει απλώς μόνο. Πρέπει να ζει και να βασιλεύει. Ας μη το ξεχνούν ποτέ κι ας είναι περήφανοι που είναι αρειανοί.

* Ο κ. Τάκης Χασήρ είναι παλαίμαχος αθλητικός συντάκτης.